‘De bal is rond’, wist Johan Cruijff al. Waarom voelt het dan alsof de bal een propje papier is en alle kanten opschiet? Filosofische vragen schieten door je hoofd als tafeltennis kleiduifschieten wordt en je wordt ingemaakt door een speler met een irritante grijns. Nee, wat betreft tafeltennis was het Moekotte-toernooi het geen hoogtepunt voor de (meeste) Akrissers. Daarover later meer. Het toernooi kan namelijk vooral worden omschreven als the day after the night before.
De reis naar het voor ons hoge noorden verliep al tumultueus. In een trein vol met eigenaardige types en voetbalhooligans werd Mariska plotsklaps niet lekker. Op station Hengelo was het dus hoog tijd het toilet te bezoeken, terwijl wij – de redactie – smulden van impulsaankopen. Na de sanitaire stop kwamen we met een andere trein in Enschede aan. We hadden een slim plan uitgedokterd om OV-fietsen te huren. Het feit dat de verhuur bij aankomst al een uur gesloten was, gooide roet in het eten. Dan maar de bus en de benenwagen.
Wat later dan gepland kwamen we op onze slaaplocatie aan. Dit bleek de schuur van het appartement van prominent Thibats-koppel Trung en Ilona te zijn. Meteen viel ons een lawaaierige machine op, waarvan we vreesden dat die ons uit onze slaap zou houden. We mikten onze spullen neer, maakten kennis met het gemêleerde gezelschap dat ook in de schuur zou slapen en vertrokken snel naar de stad.
Ondertussen kwamen Stijn en Louise uit Utrecht gereden, waar zij allebei een feestje hadden gehad. Toen dit dynamisch duo eindelijk in de stad arriveerde, kon het feest pas echt beginnen. We gingen eerst naar café San Remo, waar het bier in Romeinse kruiken werd geschonken (motto: omdat het kan). Toen we vertrokken uit het borrelcafé, bleek dan we het niet van de Thibetanen moesten hebben. Slechts een paar bleven er over. Verder gingen de vijf Akrissers, wat oud-studenten uit Utrecht en een paar types uit Assen mee.
Via wat omwegen kwamen we uiteindelijk in Irish Pub Paddy’s terecht, waar we tot het einde zijn gebleven. Het publiek van deze grote boerenpub was wat ruiger dan het publiek in Nijmegen. Publiekelijke avances tussen liefdeskoppels kwamen erg vaak voor. Misschien dat dit enkele Akrissers inspireerde toen om vier uur ’s nachts het wel érg warm werd in de pub. Joep, Stijn en Louise hebben ook tot diep in de nacht staan pompen, maar toen Louise haar mond gebruikte ging het een stuk sneller. Luchtbedjes opblazen is misschien niet zo opwindend als wat er in de stad gebeurde, maar in ieder geval wel een stuk moeilijker.
De volgende ochtend werden we tot onze grote teleurstelling al vroeg gewekt door Trung, die ons mededeelde dat we snel moesten vertrekken. Met een humeur die resoneerde met het grauwe aanzicht van het schuurtje, pakten we snel onze spullen. Een met autorit later waren we in het sportcentrum van de Universiteit Twente en konden we beginnen aan de wedstrijden. Die begonnen niet zo rooskleurig voor de aangeschoten Akrissers. We lieten niet bepaald ons beste spel zien. Toch waren er een aantal hoogtepuntjes op de dag zelf te benoemen. Stijn O. dook weer eens op, Frederick had zijn tosti-incident en het ontbijtje dat Thibats geregeld had bleek niet eens heel karig te zijn. Uiteindelijk waren er zelfs een paar successen te benoemen. Mariska scoorde op alle fronten: naast je-weet-wel won zij de dubbel met Louise en het individuele troosttoernooi. Zo behaalde zij het beste resultaat van het weekend, maar hebben we het allemaal gezellig gehad.
Dit artikel verscheen eerder in de Akriskras
